Πήρε την μπάλα από την άμυνα, την ανέβασε καμιά εικοσαριά μέτρα πάνω από το κέντρο, έπαιξε το ένα δύο και όταν χάθηκε η μπάλα έμεινε μπροστά. Έγινε η φάση βρέθηκε στο σωστό σημείο και η κατάληξη ήταν να βρεθεί το... τόπι στα δίχτυα.
Ποιον σας θυμίζει; Γιατί εμένα αν μου το λέγανε θα απαντούσα ο Μπεκνμπάουερ. Αλλά ήταν ο δικός μας Πικέ. Ο πληρέστερος αμυντικός που διαθέτει η εθνική. Ο άνθρωπος που αφήνει το γάμο και συνεχίζει για να εκπληρώσει το όνειρο. Το δικό του και όλων των Ελλήνων! Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Ο άνθρωπος της στιγμής. Ο άνθρωπος που μας κράτησε ζωντανούς λίγο πριν το μοιραίο φινάλε. Αλλά όταν η φανέλα ματώνει, δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο.
Και η φανέλα μάτωσε υπερβολικά Το θέλανε όλοι και αυτό φαινόταν. Έτσι λοιπόν η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Για να τη σκοτώσεις πρέπει να είσαι καλύτερος. Οφείλεις να τσακίσεις τα προσωπικά σου όρια. Και η Κόστα Ρίκα δεν ήταν καλύτερη ούτε διέθετε το μέταλλο. Ακόμα και αν φαινόταν πως κρατούσε εύκολα το υπέρ της σκορ. Ένα υπέρ της σκορ που πραγματικά ήρθε από το πουθενά. Μία φάση που κανείς ούτε οι ίδιοι οι παίχτες κατάλαβαν πως προήλθε. Αλλά όπως είπαμε Ελλάδα είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει.
Ξαναλέω ότι είχε πει ο Σπυρόπουλος στον προηγούμενο αγώνα. =Ποτέ δεν θες την Ελλάδα για αντίπαλο σε τέτοιες οριακές καταστάσεις. Είναι πολύ σκληρόπετση για να αφεθείς. Σε έναν αγώνα σχεδόν καθολικής υπεροχής της γαλανόλευκης, με ατσαλένια άμυνα και στα ένας εναντίον ενός αλλά και στην άμυνα ζώνης, ο Κάμπελ είχε κλειστεί καλά. Ωστόσο μία στιγμή αδράνειας είναι αρκετή για να σου στερήσει αυτό που δικαιωματικά σου ανήκει. Μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει ο δικός σου Μπεκενμπάουερ να πάρει την ομάδα στις πλάτες με την πρωτοβουλία του.
Ωστόσο, οφείλω να παραδεχθώ και να συγχαρώ τον Σάντος. Τον μαέστρο της εθνικής που τόλμησε να παίξει το ''απαγορευμένο'' στο σύγχρονο ποδόσφαιρο 4-4-2 και δικαιώθηκε. Οφείλω για άλλη μια φορά να υποκλιθώ στο μεγαλείο του αρχηγού του Γιώργου Καραγκούνη που σε 120 λεπτα έχει αφήσει την ίδια του την ψυχή. Ετών 37 παρακαλώ. Και όλους τους άλλους παίχτες που έχουν παίξει σαν ήρωες, δηλαδή σαν Έλληνες. Ο Χριστοδουλόπουλος με τα προσωπικά του σλάλομ να περνάει δύο και τρις αντιπάλους. Τον Χολέβα που στο 117 έχει τις αντοχές να κάνει κούρσες και να διεκδικέι από ην μοίρα ότι του αναλογεί.Και όλους τους υπόλοιπους παίχτες και φιλάθλους που είναι όλοι εξαιρετικοί.
Αυτά μέχρις εδώ αν νικούσαμε. Γιατί τώρα θα μιλήσουν οι τερματοφύλακες. Είναι η ώρα των πέναλτις. Η ψυχοφθόρα διαδιασία που οι περισσότεροι θέλουν να αποφύγουν. Είναι η ώρα των νικητών και των αγγέλων των εθνών κάτω από τις εστίες. Ένα όνειρο, μία πορεία, μία χρυσή γραμμή στην ιστορία. Όλα αυτά σε ένα και μόνο χτύπημα από 11 βήματα. Τώρα δεν θα μιλήσει η λογική αλλά η ψυχρότητα που διακρίνει τους παίκτες σαν χαρακτήρες.
Ο τερματοφύλακας τους κράτησε στο πρώτο ημίχρονο, στο 118 και στα πέναλτυ. Καλή τύχη στην Κόστα Ρίκα για τη συνέχεια.
Το δικό μας όνειρο σταμάτησε εδώ και ήταν ένδοξο. Η ήττα δεν σημαίνει τίποτα ο πιο τυχερός επικράτησε. Το κεφάλι ψηλά. Συγχαρητήρια στους 14 ήρωες που έπαιξαν σήμερα και σε όλους εκείνους που ήταν μαζί τους σωματικά και ψυχικά. Και πάλι είμαστε περήφανοι.
Το ταξίδι ήταν μεγάλο και αναπάντεχα όμορφο. Περιμένουμε τα επόμενα. Γιατί θα έρθουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Με τέτοιους παίχτες θα έρθουν ακόμα καλύτερες μέρες.
Υ.Γ. Μία συγγνώμη στον Κατσουράνη που πραγματικά σήμερα έδειξε ότι είναι μεγάλος παίχτης, μπήκε βοήθησε πέρασε κάθετες.
Α ρε Γκέκα ούτε από πέναλτι, αλλά δεν πειράζει έχεις προσφέρει πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου