Παιδική παχυσαρκεία στον εικοστό πρώτο αιώνα

Όταν η παιδική παχυσαρκία γίνεται λόγος αποξένωσης ατόμων από την κοινωνία, τότε το φταίξιμο πέφτει σε εμάς και όχι σε αυτόν που έχει το πρόβλημα.
Η περιθωριοποίηση ατόμων λόγω εμφανισιακών χαρακτηριστικών ήταν και δυστυχώς είναι ακόμα, ένα μέσο ανακατανομής της κοινωνίας.

Μηχανισμός που έχει επιβάλλει η ίδια κοινωνία. Κατά συνέπεια πέρα από το αν είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός είτε αν είσαι φτωχός ή πλούσιος, πλέον υπάρχει και το αν είσαι παχύς ή όχι.
Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γίνεται αυτή η διάκριση.
Μήπως είναι επειδή η εμφάνιση επηρεάζει και το πόσο έξυπνος είναι ο άλλος; Δεν νομίζω...
Ή μήπως από τη μέρα που γεννιέσαι φταις που έγινε αυτό; Δεν νομίζω...
Μήπως είναι ότι δεν μπορώ να είμαι καλός στη δουλειά μου; Ούτε αυτό νομίζω πως είναι...

Η απάντηση δεν είναι άλλη παρά ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που έχουν κόμπλεξ με τον ίδιο τους τον εαυτό. Συνεπώς αυτό που πιστεύουν πως θα τους ανυψώσει στα μάτια των υπολοίπων, είναι η ταπείνωση και η κοροϊδία σε άλλα άτομα.
Μπορεί να λέμε τώρα ότι ναι ξέρουμε ότι το μόνο που κάνει αυτό το άτομο είναι να γίνεται μισητό και να δείχνει ότι το πρόβλημα το έχει εκείνος. Αλλά για πείτε το αυτό σε ένα παιδάκι δημοτικού. Πραγματικά δεν θα αλλάξει κάτι μέσα του...
Μπορεί το φαινόμενο αυτής της πρωτόγονης συμπεριφοράς να εντείνεται στις μικρές ηλικίες κυρίως μεταξύ παιδιών(δημοτικού ή γυμνασίου) αλλά δυστυχώς συμπεριφορές τέτοιες ισχύουν και μετέπειτα.
Και θα αναρωτηθεί κάποιος, μα γιατί στον εικοστό πρώτο αιώνα, ύστερα από τόσες μάχες για τη διατήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το σεβασμό και την ισότητα, πως γίνεται να υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα.
Η απάντηση είναι πολύ απλή.Το μόνο που εξελίσσεται με τον καιρό είναι η τεχνολογία. Δεν είναι ούτε η ανθρώπινη συμπεριφορά, ούτε η καλυτέρευση των σχέσεων. Πάντα η επιβίωση του ισχυρότερου με κάθε μέσο και κόστος. Όπως ακριβώς στη ζούγκλα...
Αυτό βέβαια αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι το οικονομικό και κοινωνικό χάσμα συνεχώς διευρύνεται παγκοσμίως.Επίσης από το γεγονός ότι σε πολλές χώρες του κόσμου ακόμα και σήμερα η γυναίκες θεωρούνται κατώτερες ή από το γεγονός ότι παιδιά θεωρούνται καλύτερα να είναι στους αγρούς με ένα όπλο στο χέρι παρά σε σχολικές αίθουσες.
 Ωστόσο, όσο είμαστε άνθρωποι θα διαφέρουμε από τα ζώα για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς είμαστε ικανοί να το αλλάξουμε αυτό.
Μόνη προϋπόθεση η θέληση...
Εσύ το θέλεις; Αν ναι σταμάτα να το ανέχεσαι τριγύρω σου. Μην περιθωριοποιείς άτομα επειδή ίσως δεν είσαι και ο πιο γαμάτος μες στην τάξη. Αγκάλιασε τα.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε μόνο το φαίνεσθαι...
Ένα παιδί είναι μόνο ένα παιδί.Το μόνο που θέλει είναι μια αγκαλιά. Πόσο μάλλον όταν αυτή πρέπει να είναι μια μεγάλη αγκαλιά...
Σκεφτείτε το...