Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτελεί ορόσημο και κορυφαίο γεγονός της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας, το οποίο σηματοδοτείται από τη δυναμική, της κοινωνικής αντίστασης και εξέγερσης του ελληνικού λαού, ενάντια στην κατάργηση των θεμελιωδών, ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το «Πολυτεχνείο» 41 χρόνια μετά την εξέγερση, ανάγεται σε διαχρονικό σημείο αναφοράς των αγωνιζόμενων, αλλά και σε διαπρεπή φάρο που αναδεικνύει το συλλογικό εγχείρημα του ελληνικού λαού και συγκεκριμένα της νεολαίας, για την εδραίωση της δημοκρατίας και της κοινωνικής ευθύνης και δικαιοσύνης.
Τα ηχηρά μηνύματα του Πολυτεχνείου, παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, στα πλαίσια μια κοινωνίας που κλυδωνίζεται από τις πολλαπλές συνέπειες της κοινωνικοοικονομικοπολιτικής κρίσης, που διέπει και κατακερματίζει τον κοινωνικό ιστό. Τα θεμέλια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας πλήττονται, στα πλαίσια των διαρκώς αυξανόμενων κοινωνικών ανισοτήτων, της κοινωνικής αποσύνθεσης και της παραβίασης των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η διασφάλιση, των υπέρτατων αγαθών της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και του κράτους δικαίου, είναι αναγκαίο να αποτελούν αέναο και καθολικό στόχο, σε όλο το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Η Δημοκρατία και η Ελευθερία διαμορφώνουν για κάθε κοινωνία έναν άρρηκτο συνεκτικό κρίκο, που συνθλίβει κάθε προοπτική για αποδόμηση της.
Η σύγχρονη κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτισμική συγκυρία, αλλά και οι σύγχρονοι συσχετισμοί, οδηγούν στην αποδυνάμωση των κοινωνικών δεσμών και επιβουλεύονται το πανανθρώπινο όραμα, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ελευθερίας, ειρήνης και ισότητας.
Τα προστάγματα του Νοέμβρη του 1973, ενσαρκώνουν τις αξίες και τις ιδεολογικές αφετηρίες, μιας κοινωνικής δομής που διέπεται από πανανθρώπινα μηνύματα και συμβάσεις. Η μαζικότητα, ο αδιάλειπτος εκσυγχρονισμός, η κατάλυση κάθε φραγμού, που επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση, δεν μπορούν να ακυρώσουν τη δυναμική της αγωνιστικής μαζικής έγερσης της κοινωνίας, που διαμόρφωσε γεγονότα και αποκαθήλωσε στερεότυπα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναμοχλεύει μνήμες από έναν αγώνα, τον οποίο τροφοδοτούσε η πρόκληση της καταπάτησης κάθε ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας, αλλά και οι ακραίες και αυταρχικές πολιτικές. Η προάσπιση της αξίας της Δημοκρατίας, αντιμάχεται μια μονοδιάστατη κοινωνική και πολιτική προσέγγιση που οδηγεί σε μια Δημοκρατία που απονευρώνεται και συρρικνώνεται.
Στα ηχηρά συνθήματα των φοιτητών, αποκρυσταλλώθηκε η αδήριτη ανάγκη όλου του ελληνικού λαού, για μια Δημοκρατία δίχως κοινωνικούς αποκλεισμούς, με αναπαλλοτρίωτες ελευθερίες, που διαπερνώνται από τις υπέρτατες αξίες και τα ιδανικά, της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα μηνύματα του παρελθόντος, απαντώνται με χαρακτηριστικό τρόπο στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και αποτελούν το συνδετικό κρίκο, ανάμεσα στο χθες και το «σήμερα». Επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, τα μηνύματα αυτά συμπυκνώνουν το πολυσήμαντο νόημα της ελληνικής ψυχής, στη φύση της οποίας δεν ταιριάζει η υποτέλεια και η υποδούλωση. Τα μηνύματα του «Πολυτεχνείου» ανήκουν σε όλους όσους οραματίζονται έναν κόσμο Ελευθερίας, Δικαιοσύνης, Ισότητας.
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτω απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο…»
Γιάννης Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου