Ένα ματς με τεράστιο ενδιαφέρον παγκοσμίως.Ο κόσμος δικαιολογημένα είχε μεγάλες προσδοκίες για ένα όμορφο ματς, για ένα πραγματικό ντέρμπι, ύστερα και από το 1-1 της Μαδρίτης.
Ωστόσο, η Μπερτσελόνα ποτέ δεν φάνηκε να μπαίνει στο γήπεδο. Οι Καταλανοί ήταν σαν να είχαν μείνει στο Σαν Σίρο. Σαν να είχαν στρέψει την προσοχή τους μόνο εκεί και πουθενά αλλού.
Αλλά με αυτά τα παιχνίδια δεν παίζεις. Ένα ματς μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα δεν είναι μονάχα ένα ποδοσφαιρκό παιχνίδι.
Καλώς ή κακώς σημαίνει πολλά παραπάνω. Είτε αυτό είναι ταξικό, είτε οικονομικό είτε ποδοσφαιρικό.
Αυτό βέβαια φάνηκε να το έχει κατανοήσει μόνο η παρέα του Ρονάλντο, μπαίνοντας πιο δυνατά στο γήπεδο από την αρχή του αγώνα. Αλάνθαστη ανασταλτικά η ομάδα του Μουρίνιο, δεν επέτρεψε σε καμία στιγμή του αγώνα στην Μπαρτσελόνα να ησυχάσει.
Χτυπώντας σε αντεπιθέσεις φωτιά μάλιστα, κατάφεραν να προηγηθούν με πέναλτι του Ρονάλντο που το είχε κερδίσει ο ίδιος ύστερα από εξαιρετική ενέργεια.
Αυτό δεν φάνηκε να αφυπνίζει τους Καταλανούς που παραμείνανε παθητικοί στο παιχνίδι τους και στη συνέχεια.
Με τον Μέσσι κλεισμένο από τρεις και τέσσερις παίχτες της Ρεάλ η Μπαρτσελόνα φάνηκε να μην έχει λύσεις.
Και έτσι φτάσαμε στο δεύτερο γκολ της Ρεάλ στο 57 και πάλι από τον CR7 ύστερα από μια καταπληκτική κόντρα επίθεση και αφού ο Di Maria είχε ''αδειάσει'' κυριολεκτικά τον Puyol. To κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο 68 με κεφαλιά του Varane και κλείδωσε έτσι μια νίκη πρόκριση της Ρεάλ μέσα στο σπίτι της Βarca και μάλιστα με θριαμβευτικό τρόπο.
Τι να σου κάνει ένα γκολ από τον Ζόρντι Άλμπα στο 89. Η κατάσταση δεν θα άλλαζε.
Ναι ξέρω θα πούνε κάποιοι και τι έγινε. Μία νίκη είναι μόνο και η Μπαρτσελόνα έχει κάνει τόσες κόντρα στη Ρεάλ τα τελευταία χρόνια. Το μυαλό των παιχτών είναι στραμμένο στο ματς του Τσαμπιονς Λιγκ με την Μίλαν και γενικώς η ομάδα είναι ντεφορμέ.
Από την άλλη η Ρεάλ έχει χάσει κάθε ελπίδα φέτος όσον αφορά το πρωτάθλημα και ίσως το Τσάμπιονς Λιγκ( το 1-1 στο Μπερναμπέου με τη Γιουνάιτεντ δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και μάλιστα με τον επαναληπτικό στην Αγγλία), οπότε είναι λογικό να μπήκε πιο δυνατά.
Όλα αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες για να μην πω μαλ...
Και ο κόσμος στο Καμπ Νου το ξέρει και είχε αρχίσει να αποχωρεί ήδη από το 75.
Όταν είσαι παίκτης τέτοιου βεληνεκούς και φοράς τις βαριές φανέλες αυτών των ιστορικών γιγάντων δεν ξεχωρίζεις ματς ούτε μετράς φόρμες.
Αλλά μπαίνεις μέσα στο γήπεδο χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο. Παρά μόνο τη νίκη.
Τέλος δεν ξέρω αν το φταίξιμο πέφτει στον Βίλα Νόβα ή στους παίχτες του, αλλά αυτή η Μπαρτσελόνα έμοιαζε σαν συτεμένη γεροντοκόρη. Δεν είχε να δείξει τίποτα από το στυλ της ή έστω κάτι καινούργιο με εξατομικευμένες προσπάθειες.
Δηλαδή η Ρεάλ τόσο πολύ καλυτέρεψε ξαφνικά και έλυσε όλα της τα προβλήματα;
Δεν νομίζω, αυτό που πραγματικά πιστεύω είναι πως ζούνε για να παίζουν τέτοια ματς.
Πόσες φορές έχουμε πει πόσο τυχεροί είμαστε που βλέπουμε την κόντρα μεταξύ τους, τέσσερις ή και πέντε φορές σε μια season. Δεν βιαστήκαμε να ''θάψουμε'' την Μπαρτσελόνα ύστερα από ένα κακό σερί αλλά αν παρουσιάσει την ίδια εικόνα τότε ναι θα μιλάμε για μια άλλη Μπάρτσα και ίσως μια άλλη εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου