κοινωνία ώρα μηδέν...

Αναρωτιόμουν αν όντως οι χειρότεροι φόβοι μου για το οικονομικό χάσμα που διανύουμε, βγουν αληθινοί. Στην πραγματικότητα το ήξερα μέσα μου από τη στιγμή που βγήκε πρωθυπουργός ο Σαμαράς, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, να το χωνέψω.

Από την πρώτη μέρα, ακόμα και με την κυβέρνηση του υπηρεσιακού Λουκά Παπαδήμου, φάνηκε ξεκάθαρα πως το μοτίβο από εκείνη τη στιγμή και έπειτα θα ήταν να κατευνασθεί η κοινή γνώμη.
Όχι με τόνωση της οικονομίας αλλά με το παλιό καλό κόλπο που πάντα υπάρχει σαν σχέδιο Β.
Το πάγωμα της κατάστασης. Αυτό το ότι δεν γίνεται τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό αλλά μένει στάσιμο. Απλά στάσιμο. Από τη μία να απειλούνται χιλιάδες νοικοκυριά και από την άλλη να μην γίνεται τίποτα. Εσκεμένα. Είναι η κοινή τακτική όλων των πολιτικών κομμάτων-σχημάτων που έχει αναδείξει  
αυτή η καημένη η μοιρολογήτρα που λέγεται ιστορία.
 Όταν κάτι δεν πάει καλά και απειλείσαι με κοινωνική εξέγερση τότε αυτό που κάνεις,χωρίς φυσικά να αποδεχθείς και να αφουγκραστείς τα αιτήματα της κοινωνίας που βουλιάζει, είναι να αφήσεις την κατάσταση ως έχει. Για ένα διάστημα κατά προτίμηση όχι πολύ σύντομο. Να δώσεις την ευκαιρία στον πληγωμένο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που του επέβαλλες,βιαίως και αιφνιδίως.
Ξαφνικά όλοι ηρεμούν(σε γενικές γραμμές πάντα) και κοιτούν το ποτήρι μισογεμάτο λέγοντας πως ''πάλι καλά δεν είναι και τόσο άσχημα,ακόμα έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και μια μπουκιά ψωμί να φάμε''. Ωστόσο δεν είναι πάντα το καλύτερο να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο. Και αυτό γιατί όντως είναι μισοάδειο. Τι πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε πως κάτι πρέπει να κάνουμε και να μην αφήνουμε τους άλλους να λεηλατούν τις ζωές μας; Ζωές τόσο σημαντικές που πάνω σε αυτές και χάρη σε αυτές έχει χτιστεί όλο αυτό που σήμερα οι εν λόγω κύριοι με τόση ευκολία γκρεμίζουν.
Ωστόσο ο φόβος είναι αυτός που κινεί τις αποφάσεις. Δεν είναι καιρός για ήρωες κατά πως φαίνεται.
Αφού λοιπόν έχει εφυσυχαστεί ο κόσμος και έχει έρθει μια κάποια σταθερότητα στις ζωές των περισσοτέρων(αφού έχουν προσαρμοστεί ύστερα από τη ληστρική παρέμβαση στο εισόδημα τους), τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα ακόμη χτύπημα. Ένα κατεξοχήν ύπουλο χτύπημα.Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέα μέτρα και κατά συνέπεια νέα αναταραχή στις ζωές των πολιτών. Πάνω που αρχίζει να βράζει σαν θηρίο ξανά η κοινωνία ξαναηρεμούν τα πράγματα με μια σύντομη σταθερότητα και προπαντός φαινομενική. Ο κόσμος δυστυχώς όπως έχει δείξει αυτά τα τρία χρόνια ξαναεφυσυχάζεται και ξαναπροσαμόζεται ανάλογα με τις βασικές ανάγκες και τίποτα παραπάνω.
Είναι αλήθεια πως δεν γίνεται να μειώνονται συνέχεια τα εισοδήματα. Θα φτάσουν σε ένα κατώτατο όριο και μετά σιγά σιγά, αργά και σε βάθος χρόνου θα αρχίσουν τα πράγματα να εξομαλύνονται. Ο πολύς κόσμος θα έχει προσαρμοστεί σε κάθε αναταραχή της ζωής του και μια ενδεχόμενη άνοδος στο εισόδημά του ακόμα και λίγων ευρώ θα φαίνεται πως καλυτερεύει τα πράγματα.
Ωστόσο, και το τονίζω αυτό, οι βάσεις για το νέο οικονομικό καθώς και κοινωνικό μοντέλο της νέας Ελλάδας θα έχουν μπει για τα καλά. Ο κατώτατος μισθός θα έχει φτάσει σε επίπεδα κάτου του ορίου του υποσιτισμού και οι νέοι θα χρήζουν μιας συμπεριφοράς είλωτα. Αυτά δεν θα αλλάξουν γιατί για αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα έγινε η όλη κατάσταση. Δεν γινόταν να στοχοποιηθούν κάποιοι μεμονωμένα, άλλα σε γενικότερη αναταραχή το χτύπημα κάτω από τη ζώνη σε μερικούς θα φαντάζει λυτρωτική λύση για το ευρύτερο κοινωνικό καλό.
Δυστυχώς οι Έλληνες πολίτες έχουν υποπέσει στην ίδια παγίδα τουλάχιστον δύο φορές και αυτά που διακυβεύονται είναι πολλά παραπάνω από μερικά ευρώ, ιδιοκτησίες και περιουσίες.
Το υπέρτατο που διακυβεύεται είναι πόσο ανεχτική-ανθεκτική είναι η κοινωνία, πόσο χειραγωγίσιμη και φυσικά πόσο υπάκουη.
Και η ελληνική κοινωνία τον πόλεμο αυτόν το έχασε...