ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΞΕΡΕΙΣ...ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ

Όταν ξεκινούσε το παγκόσμιο κύπελλο, και πριν ακόμα παίξει το εθνικό μας αντιρποσωπευτικό συγκρότημα με την εθνική ομάδα της Κολομβίας, ερωτήθηκαν ορισμένοι παίκτες της αν φοβούνται την Ελλάδα.
Και η απάντηση ήταν φυσικά και την φοβόμαστε. Είναι σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις παρών τα τελευταία χρόνια και πρέπει να τους δείξουμε σεβασμό και προσοχή. Και αυτή είναι η αλήθεια, οι επικριτές είναι πολλοί, οι δύσπιστοι ακόμα περισσότεροι. Όταν καταφέρνεις πράγματ ακαι επιτυγχάνεις στόχους ο πληχης ανεβαίνει. Και η εθνική μας έχει καταφέρει πολλά. Πάρα πολλά. Από την κατάκτηση του Euro το 2004, μέχει την πρόκρισή μας στη Βαρσοβία το 2012 καταφέρνοντας να φτάσουμε στισ 8 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, φτάνοντας τώρα στισ 16 καλύτερες ομάες του πλανήτη. Και η ιστορία συνεχίζεται και φαντάζει ένδοξη. Το όνειρο συνεχίζεται. Όπως για άλλη μια φορά αυτή η εθνική απέδειξε, το όνειρο δεν τελειώνει αν δεν το αφήσεις εσύ να τελειώσει. Μπορεί να ακουστεί κυνικό αυτό που θα πω τώρα αλλα είναι άλλη μια τρανή απόδειξη πως μερικές φορές τα κλισέ του ποδοσφαίρου βγαίνουν αληθινά. Ένα ματς δεν τελειώνει αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής για τελευταία φορά.
Ο Σπυρόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: Δεν μπορούσε να μην γίνει, και είναι αλήθεια, Δεν μπορούσε να μην γίνει με τέτοιο ματς. Με το καλύτερο ματς της εθνικής τα τελευταία χρόνια, Ποτέ δεν είπαμε και δεν απαιτήσαμε να παίξουμε σαν τη Βραζιλία, αλλά να παίξουμε ως Έλληνες και από εκεί και πέρα ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Στη συνέχεια αναφέρει ο speaker: Δεν θέλεις την Ελλάδα για αντίπαλο σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.
Και για του λόγου το αληθές να σας θυμίσω την εμφάνισή μας με την Τσεχία το 2004 με το ασημένιο γκολ του κολοσσού λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, το οριακό ματς με την Ρωσσία το 2012 που και εκεί χρειαζόμασταν μόνο νίκη ή τα μπαράζ που έχουμε περάσει για να προκριθούμε στην τελική φλαση μεγάλων διοργανώσεων με πιο πρόσφατο αυτό με του Ρουμάνους. Όλα αυτά δημιουργούν χαρακτήρα και αυτή η εθνική τον έχει. Ατσάλινο χαρακτήρα με παγωμένα νεύρα και αστείρευτη θέληση.
Ευχής έργον είναι να προκριθούμε και από την Κόστα Ρίκα ωστόσο η μοναδική απαίτηση μας είναι να συνεχίζουν να παίζουν οι διεθνείς ως... Έλληνες.
Γιατί Έλληνας σημαίνει παλαιστής, σημαίνει ήρωας.
Και ήρωας ήταν για ακόμα ένα ματς και ο εμβληματικός αρχηγός της γαλανόλευκης, ο Γιώργος Καρακούνης που στα 37 του χρόνια γράφει χρυσές σελίδες στην προσωπική του πορεία που είναι  συνδεδεμένη με την εθνική μας ομάδα.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μέχρι την ώρα που έγινε αλλαγή είχε τρέξει 1,5 χιλιόμετρα παραπάνω από το μέσο όρο των παικτών που βρίσκονταν στο γήπεδο.
Βέβαια αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους παίχτες και στον προπονητή που απέδειξαν ότι στα δύσκολα μπορούν.
Μπορεί να μην έχουμε τους παιχταράδες σαν τον Νευμάρ ή τον Ρόμπεν όπως άλλες εθνικές, αλλά και εκείνοι δεν έχουν την ελληνική ψυχή. Αυτη την ουσία που δημιουργεί ένα σύνολο που είναι ικανό για τα πάντα. Το χειρότερο αλλά και το καλύτερο.
Τέλος να αποδοθούν τα συγχαρητήρια στους λιγοστούς αλλά ηρωικούς φιλάθλους που ακολούθησαν την εθνική σε άλλο ένα παιχνιδί της σε άλλον έναν άθλο.
Δεν μπορούσε να μην γίνει. Η χώρα που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στο κέντρο των πολιτικοοικονομικόν εξελίξεων έδειξε ότι Έλληνας δεν είναι αυτός που χρωστάει αλλά αυτός που παλεύει. Που παλεύει σκληρα.
Η ημέρα ήταν ούτως η άλλως σημαδιακή καθώς σαν σήμερα είχαμε κερδίσει και τους Γάλλους το καλοκαίρι του 2004. Σήμερα προστέθηκε άλλη μία χρυσή σελίδα στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας.
Εν κατακλείδι, Φοβού τους Έλληνες και...ραντεβού με την ιστορία στο επόμενο παιχνίδι Κυριακή βράδυ στις 23:00 ενάντια στην έκπληξη του μουντιάλ την Κόστα Ρίκα.
Γιατί το όνειρο δεν τελίωνει μέχρι ο διαιτητής να λήξει για τελευταία φορά.
Και το όνειρο συνεχίζεται... γιατλι εσείς μας χαρίσατε αυτό το δικαίωμα.
Υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, υπερήφανοι για την εθνική μας ομάδα.