Κράτος πρόνοιας ή κρατος καταστολής;

Tα κρατικά κονδύλια σε παιδεία, υγεία και σε ότι αφορά το κράτος πρόνοιας, μειώνονται δραματικά. Αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός και από τις αντίστοιχες μελέτες και στατιστικές σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο φημολογείται( και λέω φημολογείται γιατί το κράτος αρνείται να δώσει στη δημοσιότητα το ποσό χρημάτων που ξοδεύονται για εξοπλισμό καταστολής των πολιτών), πως οι κρατικές δαπάνες σε δακρυγόνα, και μισθοφορικές εταιρείες αστυνόμευσης ξεπερνούν κατά πολύ τα ποσά των προηγούμενων ετών.

Στις Βρυξέλλες τα ανώτατα κλιμάκια των δανειστών μας(όπως οι δημοσιογράφοι αρέσκονται να αποκαλούν) είναι απολύτως ικανοποιημένοι με την κατάσταση στη χώρα μας. Και δεν εννοώ για το φριχτό οικονομικό πρόγραμμα που ξένοι και ντόπιοι δωσίλογοι έχουν τα τελευταία χρόνια επιβάλλει, αλλά για το γεγονός πόσο ''όμορφα'' έχει καταφέρει η ελληνική αστυνομία να μας κρατήσει.
Το πείραμα τους για το πως πρέπει να γίνει ένας λαός ήσυχος και να παραμείνει έτσι, φάνηκε να λειτουργεί στη χώρα μας, με την αστυνομία να δηλώνει παρόν.
Συνεπώς το κράτος μας, έχει διαφύγει από τη πορεία που το ήθελε να φαίνεται ως ''κοντά στον πολίτη΄΄ και έχει μετατραπεί σε κράτος καταστολής. Με δακρυγόνα, ορισμένες φορές ξύλο και εκτεταμένη χρήση χημικών η διαίρεση του λαού σε κατηγορίες όπως τολμηρός και μη, ή όπως χούλιγκαν ή ήσυχος ή ταραξίας, είναι πλέον το κύριο χαρακτηριστικό διαχωρισμού των πολιτών.
Δεν θέλω να φανώ αντιδραστικός ή ακραίος, αλλά στην Ελλάδα του σήμερα η αστυνομία το μόνο που κάνει είναι να καταστέλλει όποια φωνή εναντιώνεται στα αφεντικά της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα στην πορεία των αγανακτισμένων. Και μακάρι να ήταν μόνο αυτό (ίσως τότε το θεωρούσαμε μια άτυχη στιγμή ξεσπάσματος). Αλλά δυστυχώς για όποιον έχει κατέβει στις τελευταίες πορείες διαμαρτυρίας και τα συλλαλητήρια, οι αστυνομικές δυνάμεις τείνουν (χωρίς υπερβολές) να παρουσιάζουν έναν χαρακτήρα S.W.A.T.
Το ξαναλέω πως το πρόσωπο της αστυνομίας είναι και το πρόσωπο του κράτους. Δεν έχει να κάνει με κανένα πολιτικό κίνημα ή ιδεολογία είτε αυτό είναι κομμουνισμός ή καπιταλισμός. Είναι αποκλειστικά οι ορέξεις κάθε πολιτικού  ηγέτη και κατά πόσο είναι πιστός και με ποιο τρόπο θα επιφέρει αυτά που πρεσβεύει. Και αυτό που θέλει ο Σαμαράς και οι άλλοι δύο (Κουβέλης, Βενιζέλος) είναι να πεινάσουμε και να ταπεινωθούμε.
Ωστόσο, αυτό μπορεί να αλλάξει. Με το να καθόμαστε πειθήνια και να παρακολουθούμε αμέτοχοι την συντριβή μας δεν βγαίνει κάτι. Δεν θα επιτευχθεί απολύτως τίποτα. Αυτό που πρέπει να δείξουμε κυρίως εμείς η νέα γενιά, οι εικοσάρηδες του σήμερα είναι πως θα προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο. Πως δεν είμαστε αυτό που θέλουνε να γίνουμε αλλά αυτό που εμείς θα επιλέξουμε.
Για αυτό λοιπόν όποιο και να είναι το πρόσωπο και η στάση της αστυνομίας και του κράτους καταστολής φωνών και ιδεών, εμείς θα είμαστε εκεί...
Μακάρι να αντιληφθούμε την κρισιμότητα των στιγμών πριν να είναι πολύ αργά.

Υ.Γ. Τ ο παρόν κείμενο δεν προτρέπει για καμία παράνομη δραστηριότητα και ακραία φαινόμενα.
Το μόνο που επιδιώκεται είναι η κατανόηση και η ενημέρωση ορισμένων γεγονότων που ίσως να μην τυγχάνουν της σημασίας που τους αρμόζει.