Το παιχνίδι χάθηκε ή παίζεται ακόμα;

Ως από τη φύση μου λιγάκι απαισιόδοξος θα τολμήσω να πω εξ' αρχής πως το παιχνίδι της πολιτικής και ο πόλεμος ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς... χάθηκε. Κάθε άποψη είναι δεκτή και καλοδεχούμενη, καθώς και η κριτική. Όμως ας εξηγήσω παρακάτω γιατί πιστεύω πως φτάσαμε σε μια κατάσταση που πλέον δεν μας αφήνει να γυρίσουμε πίσω και να διορθώσουμε λάθη αλλά και εσφαλμένες εκτιμήσεις.

Αυτό το παιχνίδι όπως αρέσκονται να το αποκαλούν (γιατί στην ουσία είναι ένας πόλεμος που διαρκεί χρόνια), δεν συγχωρεί αδράνειες και φόβους, αλλά αντιθέτως τους τιμωρεί.
Εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια Όλος ο κόσμος είναι σε αναταραχή. Η παγκόσμια οικονομία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και μάλιστα από αυτούς που τη δημιούργησαν και από αυτούς που κρατούσαν (και ακόμα κρατούν) τα ηνία του οικονομικού τροχού παγκοσμίως.
Όσον αφορά την Ευρώπη και πιο επιμέρους τον ευρωπαϊκό Νότο, η κατάσταση έχει ξεφύγει και πλέον δεν μιλάμε για ανικανότητα ανταπόκρισης στις διεθνείς αλλαγές από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, αλλά από χρόνιο σχέδιο ''τεμαχισμού'' και εξαθλίωσης της κοινωνίας και αποκοπής κάθε πολίτη από τα κοινά.
Σαν αποτέλεσμα των τρομερά γρήγορων, βάναυσων και κάθετων μεταρρυθμίσεων σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία ο κόσμος αγανάχτησε και βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. ΄Αλλες φορές μαζικά ενώ άλλες μεμονωμένα, κάποιες φορές σωστά (με την έννοια της οργάνωσης) και κάποιες άλλες χύμα. Ωστόσο αυτό που δεν έκανε ήταν να επιμείνει.
Όπως έλεγε και ο οικονομολόγος και ''πατέρας'' του ανείπωτου φιλελευθερισμού Milton Freedman ''Οι αλλαγές πρέπει να είναι σκληρές και ραγδαίες για να μην αφήνεται στον κόσμο να αντιληφθεί τι έχει γίνει, έτσι ώστε να θέτει εσφαλμένα συμπεράσματα''. Κάτι τέτοιο έγινε σε όλες τις προαναφερθείς χώρες με αφορμή-δικαιολογία την οικονομική κρίση. Στον βωμό της οποίας καταστρατηγείται κάθε μέσο για την διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της εξατομίκευσης της σε σημείο να μην υπάρχει κανένας κοινός σκοπός ανάμεσα στις τάξεις. Να εμφανίζονται συνεχώς θεμελιώδεις διαφορές που παρεμποδίζουν την αλληλεγγύη αλλά και την σωστά οργανωμένη αντίσταση.

Θα πάω σε ένα άλλο μέτωπο τώρα, σε αυτό της Μέσης Ανατολής, που από την Τυνησία μέχρι την Τουρκία υπάρχει πολιτική αστάθεια. Τυχαίο ή μη, εσκεμμένη επίθεση ή όχι αυτό θα το κρίνετε εσείς. Εγώ στο άρθρο θέλω να τονίσω την ύπαρξη αντίστασης (είτε αυτή είναι υποκινούμενη και καλώς ευνοούμενη είτε όχι). Όπως ακούμε επανειλημμένα την τελευταία δεκαετία, ο κόσμος είναι ήταν και θα είναι μια τεράστια σκακιέρα σε ενεργειακό επίπεδο, σε εργασιακό επίπεδο, σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο εντυπώσεων και εδώ θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και σε επίπεδο πολιτισμού.
Και σε όλα τα επίπεδα ο απλός πολίτης, ο παθών από τη λιτότητα, είναι ο κατεξοχήν ηττημένος.Ειδικά στο τελευταίο επίπεδο. Από εκεί που ξεκινούν και τελειώνουν όλα...Δεν είναι υπερβολή να πω πως όλες οι χώρες που ανέφερα συμπεριλαμβάνοντας και την Ελλάδα (και κυρίως αυτήν), βρίσκονται τυλιγμένες στις φλόγες μιας πολιτικής και πολιτισμικής κόλασης.νοερά αισθητής από τους αφυπνισμένους, που γρήγορα θα γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) καταφανής σε όλους.
Μιας κόλασης που θέλει να καταβροχθίσει κάθε πνευματική παράδοση και αξία που έχει κατακτηθεί από την πάροδο των χρόνων και που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από τα δεινά.
Ξέρω σας κουράζω αλλά θα κλείσω αναφέροντας κάποια στοιχεία, δυστυχώς που είναι πραγματικότητα και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να ξεφύγουμε από τον ατομικισμό.
Η αρχή του 21ου αιώνα θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως μια περίοδος παγκόσμιας πτώχευσης που σημαδεύεται από την εκρηκτικά αυξανόμενη ανεργία, την κατάρρευση των παραγωγικών συστημάτων στον αναπτυσσόμενο κόσμο, το θάνατο των εθνικών θεσμών και την αποσύνθεση των προγραμμάτων υγείας και παιδείας αλλά και την μεγαλύτερη στην ιστορία διαφορά εισδήματος και συσσώρευσης πλούτου ανάμεσα στις τάξεις.
Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο γνωστού περιοδικού πως οι όποιες εξελίξεις, εκλογικές ή μη οδηγούν αναπόφευκτα σε μία και μόνο καίρια επιλογή : ή 1) όλος ο λαός σύσσωμος, σε ένα μεγάλο αντικατοχικό απελευθερωτικό μέτωπο, θα ξεπεράσει τα επιμέρους συνδικαλιστικά και μισθολογικά χαρακώματα και θα θέσει το άμεσο αίτημα της ανατροπής των μνημονίων και κάθε πολιτικής αντίθετης με την ευημερία των πολιτών.
Ή
2 )θα επακολουθήσει μια μεγάλη ήττα του λαϊκού κινήματος,( ενός κινήματος πέρα από κομματικές ταμπέλες με μόνο γνώμονα την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο πολίτη όποιος και αν είναι αυτός...) που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και την επιτάχυνση των διαδικασιών για την μετατροπή της Ελλάδας σε ένα πολυδιασπασμένο προτεκτοράτο.
Και δυστυχώς αν δούμε την πορεία και την εξέλιξη αυτών των τεσσάρων ετών, που οι αλλαγές στις ζωές μας είναι πρωτόγνωρες και βάναυσες, δεν νομίζω ότι θα βγει κάποιος και θα πει πετύχαμε μέσα από τον αγώνα, ούτε θα πει κανείς παλέψαμε μέχρι τέλους και ηττηθήκαμε. Δυστυχώς ηττηθήκαμε χωρίς να παλέψουμε και όπως ανέφερα και στην αρχή τέτοια λάθη και αδράνειες δεν συγχωρούνται.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας...