Μετανάστευση: προσωπική διάσωση ή λύση επιβίωσης

Από το 2010 και μετά ακούγεται έντονα η λύση της οικονομικής μετανάστευσης από πολλούς νέους επιστήμονες. Από τις αποικίες στην Μ.Ασία, τη νότια Ιταλία στην αρχαιότητα, τη μετανάστευση εργατικού δυναμικού στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αμερική και τους παππούδες μας ως εργατικό δυναμικό ("γκασταρμπάιντερ") του '50 και του '60 στη Γερμανία σήμερα πτυχιούχοι με αξιοζήλευτα βιογραφικά αναζητούν την τύχη τους εκτός Ελλάδας. 

Είναι η μετανάστευση, ρεαλιστική λύση; Οι γνώμες διιστανταί γιατί όλοι μας μεγαλώσαμε εδώ μέσα στον ήλιο, τη θάλασσα, την άμμο...Εδώ που το Νοέμβρη φοράμε T-shirts, σκούφο από στυλιστική επιλογή και προτιμούμε το σουβλάκι στα όρθια.

Πίνουμε τσίπουρα στα χωριά μας και γελάμε και τα πίνουμε όχι για να μεθύσουμε (όπως οι βόρειοι) αλλά γιατί μας αρέσει η ατμόσφαιρα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κοπάνες στο σχολείο, τα γέλια με τους συμμαθητές, το κόλλημα που φάγαμε στους εφηβικούς έρωτες, οι πορείες τον Δεκέμβρη 2008 για τον Αλέξη ή αργότερα την φοιτητική ζωή με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις στους διαδρόμους και τα αμφιθέατρα, τα σκονάκια που πασάραμε κάτω από τον επιτηρητή ο ένας στον άλλο, για τις εργασίες που κάναμε την τελευταία στιγμή και ξενυχτήσαμε ως το χάραμα. Τις κραιπάλες απ’τα ποτά, να μας βλέπουν οι μανάδες μας να ξερνάμε ή να βρισκόμαστε σε κωματώδη κατάσταση, θυμάσαι;
 

Εδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε αν και πως θ' αλλάξουμε τον κόσμο, εδώ μας ψέκαζαν με χημικά χωρίς να φταίμε εδώ είδαμε τους "γνωστούς-άγνωστους", εκτός από τις επιθέσεις με μολότωφ στις δυνάμεις καταστολής, να βοηθάνε ηλικιωμένους με πράγματα απ'τη λαϊκή αγορά να ξεφύγουν απ'το πεδίο μάχης του Συντάγματος. Εδώ είδαμε το δίκαιο, εδώ και το άδικο. Πολλοί σκέφτονται να φύγουν και άλλοι έχουν ήδη φύγει. Λονδίνο, Βέλγιο, Ολλανδία, Αμερική, Αυστραλία μέρικούς απ'τους προορισμούς τους. Μα είναι δυνατόν;

Οι συγγενείς, οι φίλοι , οι συμφοιτητές, οι γείτονες άνθρωποι δικοί μου, δικοί σου, δικοί μας επιβιβάζονται σ'ένα αεροπλάνο -όχι για μάστερ που διαρκεί για 1 χρόνο- η μάνα απ'το τηλέφωνο κλαίει και λέει "καλή τύχη παιδί μου" και ακούω όλο και περισσότερους να λένε "Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές" . Όχι δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσουμε να το πιστεύουμε θα είναι μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεται ο καθένας. O ένας μετά τον άλλον, μιλούν από το skype φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μια κάμερα με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους... Μας είπανε ότι όλα γίνονται για "την σωτηρία της πατρίδας"... Ποια πατρίδα... αυτή που μπαίνει σε αεροπλάνο και μετακομίζει αλλού;!
 

Αλλά κι εμείς εδώ που ονειρευτήκαμε για δουλειά, για οικογένεια θα δουλεύουμε -για όσους κάτσει η ρουλέτα- δωδεκάωρα για μισθό 500€ και θα λέμε ευχαριστώ αφέντη(!) Πολλοί είναι αυτοί που δεν δέχονται με τόσα χρόνια σπουδών να ζουν με 500€. Πέρα όμως από αυτό μήπως είναι η προσωπική διάσωση (γιατί μπορεί σε λίγο καιρό να ξαναμετακομίσει αν συμβούν τα ίδια στη χώρα εργασίας που επέλεξες και να γυρνάς το κόσμο με μια βαλίτσα να δεις που δεν υπάρχει κρίση) για πολλούς για να βλέπουν τη ζοφερή πραγματικότητα από μακριά ως μια ανάμνηση...

Στη τελική μπορούμε ν'αφήσουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες με τους ελάχιστους εναπομείναντες νέους να ψηφίζουν Σαμαρά, Βενιζέλο κτλ και τους λοιπούς που έχουν κάνει διδακτορικό στο σώσιμο ενός ολόκληρου λαού…

Υ.Γ : Με το κύμα μετανάστευσης που υπάρχει απ’τους νέους επιστήμονες, η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα καταλήξει χώρα γερόντων όπου θα τους συντηρούν τα εμβάσματα των νέων απ’το εξωτερικό. Μήπως γυρνάμε σε άλλες εποχές;