Ποιος τολμά να πει σε Έλληνα καθηγητή ότι κάθεται τρείς μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες τα Χριστούγεννα, 15 το Πάσχα και ότι ημερησίως δουλεύει λιγότερες ώρες από άλλους εργαζόμενους, είτε του δημοσίου είτε του ιδιωτικού τομέα; Όποιος το τολμήσει ακούει οργισμένα επιχειρήματα για τις «δυσμενείς» συνθήκες διδασκαλίας, την προετοιμασία στο σπίτι, τη διόρθωση γραπτών, την ευθύνη που φέρουν απέναντι σε παιδιά και γονείς και έχει δίκιο εν μέρει (το γνωρίζω από προσωπική πείρα όντας παιδί εκπαιδευτικού). Καμία αντίρρηση, πάντως οι έμμισθες διακοπές τέσσερις μήνες το χρόνο με παρουσία στο χώρο εργασίας τόσο λίγες ώρες, δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο επάγγελμα.
Ο Έλληνας εκπαιδευτικός λοιπόν, πλην των αξιοζήλευτων διακοπών, έχει το προνόμιο τις εργάσιμες ημέρες να εργάζεται πολύ λιγότερο από τις 8-9-10 ώρες που ξέρουν όλοι οι άλλοι και να αξιοποιεί τις υπόλοιπες παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα για να εξασφαλίσει ένα δεύτερο εισόδημα, πολλές φορές διόλου ευκαταφρόνητο. Εξαίρεση αποτελούν οι κλάδοι των δευτερευόντων και ολιγόωρων μαθημάτων, στα οποία εκ των πραγμάτων δε γίνονται ιδιαίτερα, οπότε ο εκπαιδευτικός γυμναστής, μουσικός, ζωγράφος, κοινωνιολόγος, θεολόγος, έχει άφθονο χρόνο να πάει και μια βόλτα, να κοιτάξει την οικογένειά του, να ασχοληθεί με τα χόμπι του, αμειβόμενος πάντως το ίδιο με το μαθηματικό, το φυσικό και το φιλόλογο, τους μόνους που υπό συνθήκες ίσως να τους θίγει το πρόσθετο διδακτικό 2ωρο.
Ταυτόχρονα, ο Έλληνας εκπαιδευτικός συνταξιοδοτούταν σε σχετικά μικρή ηλικία, έχοντας τότε όλες τις ώρες διαθέσιμες για παραδόσεις ιδιαίτερων μαθημάτων ή για άσκηση κάποιου δεύτερου επαγγέλματος, μακριά από τις «δυσμενείς» συνθήκες και το εξουθενωτικό πήγαινε- έλα στο σχολείο για τρείς – τέσσερις ώρες το πολύ, 45λεπτες ώρες πάντα, μην ξεχνιόμαστε.
Κι έρχεται τώρα αυτός ο «δάσκαλος» του τσεκουρεμένου 45λεπτου, που πρώτος ο ίδιος πιστεύει ότι ιδίως το Λύκειο έχει καταντήσει μια παρωδία απλών παρουσιών με όλη τη δουλειά να γίνεται στα φροντιστήρια, να βγει στους δρόμους να απεργήσει επειδή του ζήτησαν να κάνει δύο παραπάνω «εμφανίσεις» την εβδομάδα, δηλαδή 90’ εργασία παραπάνω. Για 90’ εβδομαδιαίας εργασίας δηλώνει αποφασισμένος να τινάξει στον αέρα τις πανελλήνιες εξετάσεις, γράφοντας στα… απουσιολόγιά του μαθητές, γονείς και θυσίες εν μέσω κρίσης, ύφεσης και κοινωνικού αναβρασμού…
Θα περίμενε κανείς λιγότερο καιροσκοπισμό από «λειτουργούς» με αίσθημα ευθύνης, που ξέρουν και ως πρώην υποψήφιοι φοιτητές και ως σημερινοί έμπειροι εκπαιδευτικοί και ως γονείς τι σημαίνει πανελλήνιες εξετάσεις. Θα περίμενε κανείς να μην υποτάσσονται στα νταβατζηλίκια των εργατοπατέρων των συνδικαλιστικών φορέων που σε κάθε επαγγελματικό κλάδο συχνά εξευτελίζουν το συνδικαλισμό ανάλογα με τα προσωπικά τους οφέλη. Θα περίμενε κανείς να δώσουν το παράδειγμα και να σταθούν στο ύψος που πρέπει, ως «λειτουργοί»…
Γιατί δεν κάνουν απεργία για όσα βλάπτουν τους μαθητές;
Για τις διπλοβάρδιες, για την έλλειψη βιβλίων, για την έλλειψη
υποδομών, για το εξεταστικό σύστημα, για την ανεπάρκεια της Παιδείας να
δημιουργεί σκεπτόμενους πολίτες με σφαιρική μόρφωση; Γιατί δεν τους
νοιάζει! Και αν μάλιστα αλλάξουν τα παραπάνω, θα πρέπει να αλλάξουν και
αυτοί ως λειτουργοί του όποιου εγχειρήματος…Γιατί δεν κάνουν απεργία για τις ίσες αμοιβές όλων των κλάδων εκπαιδευτικών ανεξαρτήτως ειδικότητας; Γιατί, κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει… Καθόλου δεν ενδιαφέρεται ο φιλόλογος αν ο μουσικός παίρνει τα ίδια χρήματα, γιατί και οι δύο κάνουν δουλειά κονσέρβα, μια ύλη ίδια δεκαετίες που την παίζει στα δάχτυλα δευτεροετής φοιτητής των αντίστοιχων σχολών.
Μην εμπαίζετε άλλο τους χιλιάδες μαθητές και τους γονείς τους. Δυστυχώς ο μόνος ρόλος ουσίας που έχει απομείνει σε έναν καθηγητή Λυκείου είναι η ομαλή διεξαγωγή των Πανελληνίων και τώρα ούτε αυτές θέλει να κάνει σωστά… Απεργήστε κατά τη διάρκεια της εξαγωγής των αποτελεσμάτων των Πανελληνίων (εκεί και αν θα πιέσετε καταστάσεις), βγάλτε τ'αποτελέσματα τα Χριστούγεννα!!! Μην αφήνετε σε αγωνία χιλιάδες αγχωμένους μαθητές και τις οικογενειές τους...
Ας είμαστε έντιμοι: περισσότερες ώρες διδασκαλίας σημαίνει λιγότερους εκπαιδευτικούς, κατ’ εφαρμογή των Μνημονίων. Οι ώρες εργασίας αυξάνονται για τους περισσότερους καθηγητές, επειδή ένα κομμάτι των εκπαιδευτικών θα απολυθεί (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Για να μην μιλήσουμε για το γεγονός ότι η πρόσθετη εργασία δεν θα προσφέρεται στο ίδιο σχόλειο, αλλά σε κάποιο άλλο των αχανών καλλικρατικών δήμων, με όλο το επί πλέον αλαλούμ που αυτό συνεπάγεται. Και τέλος την νομοθετική πρόβλεψη ότι ένας καθηγητής θα μπορεί να μετατίθεται οπουδήποτε ανά πάσα στιγμή: και άν μεν ο καθηγητής υποταχθεί και το κάνει, η ζωή του θα είναι έρμαιο της κρατικής βούλησης, άν δε προσπαθήσει να το αποφύγει, θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο η διαφθορά και οι πελατειακές εξαρτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν καταλαβαίνω: πρέπει να εκδικηθούμε τους καθηγητές για την φύση τους επαγγέλματός τους (πιο πολλές διακοπές), όταν μάλιστα είναι από τους πιο κακοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους; Κι ακόμη: κατηγορούμε τους καθηγητές που απεργούν στις Πανελλήνιες. Την κυβέρνηση που έφερε τώρα το νομοσχέδιο, γιατί δεν την κατηγορούμε; Ήταν τόσο δύσκολο να περιμένει ένα μήνα, να τελειώσουν οι εξετάσεις, και να το φέρει μετά; Ήταν τόσο επείγον ζήτημα να ρυθμιστεί η εργασία των καθηγητών λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων;
Και οφείλουμε να μην ξεχνάμε: όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι λειτούργημα (πρέπει να) επιτελούν, αλλά και όλοι έχουν δικαίωμα στον συνδικαλισμό. Άν ξεκινήσουμε να λέμε «α, αυτός κάνει λειτούργημα, δεν πρέπει να συνδικαλίζεται τόσο πολύ», την χάσαμε την μπάλα. Θυμίζω ότι αναστολή του δικαιώματος απεργίας για τους δημοσίους υπαλλήλους και πολιτικές επιστρατεύσεις υπήρξαν μόνο στην Χούντα, στο χιτλερικό κράτος, και στα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα, όπως το θατσερικό ή το σημερινό ελληνικό.
Ίσως να μην έχει γίνει ακόμη κατανοητό, αλλά σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει μία τυραννική μνημονιακή εξουσία από την μία και οι διάφορες αντιμνημονιακές αντιδράσεις από την άλλη. Το κλίμα είναι πολωμένο, δηλαδή κάθε άποψη ανήκει και ωφελεί ή την μία ή την άλλη πλευρά, δηλαδή «όποιος δεν είναι φίλος μου είναι εχθρός μου». Αυτό, η απουσία της μέσης οδού, δεν είναι ηθικά λάθος για τις προκείμενη ιστορική συγκυρία. Σε μία ομαλή κατάσταση πρέπει να σκεφτόμαστε με όρους συμβιβασμού, σε μία ανώμαλη με όρους διαμάχης και διχασμού. Η κατάσταση σήμερα είναι ανώμαλη, γι’ αυτό και το παραπάνω κείμενο, που εντοπίζει σε έναν βαθμό και υπαρκτά προβλήματα, εφ’ όσον καταδικάζει μία αντιμνημονιακή ενέργεια, τάσσεται αθέλητα με την πλευρά της τυραννίας.
Όλοι είμαστε δίπλα στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, άλλωστε πριν λίγα χρόνια ήμασταν στην θέση τους. Πρέπει όμως να εμπεδώσουμε ότι δεν υπάρχει λύση σε αυτά τα ζητήματα πέρα από μία: να μην εκδίδει η κυβέρνηση νόμους που αντίκεινται στα κοινωνικά δικαιώματα και συμφέροντα. Αλλά φυσικά αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε μία ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα...
J