Avanti popolo

Στις 21 Ιανουαρίου 1921, πριν από 92 χρόνια, γεννιόταν σε ένα παγωμένο θέατρο του Λιβόρνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλία (PCI). Εβδομήντα χρόνια αργότερα, στο Ρίμινι, 31 Ιανουαρίου 1991, σ'ένα συνέδριο γεμάτο εντάσεις, αποφασίζεται η διάλυσή του και η ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς (Partito Democratico della Sinistra). Ένα κομμάτι του εμμένει στην ιστορική συνέχεια του κομμουνιστικού κόμματος και ιδρύει το κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (Rifondazione).

Πρόκειται για το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα που υπήρξε στη Δύση, το κόμμα των Τολιάτι, Γκράμσι, Μπερλιγκουέρ με τους ένδοξους αγώνες, το κόμμα που την ιστορία και τους αγώνες του εκτός των άλλων διηγήθηκαν μεγάλοι σκηνοθέτες όπως οι Scola, Lizzani, Arlorio, Monicelli, Bellocchio, Virzi, Verdone, Bernardo και Giuseppe Bertolucci. Το PCI γεννήθηκε μέσα από ένα θυελλώδες συνέδριο και άφησε την τελευταία του πνοή με εξίσου θυελλώδη τρόπο.


Τον Οκτώβρη του 1917 οι μπολσεβίκοι παίρνουν την εξουσία στη Ρωσία και το 1919, στη Μόσχα γεννιέται η Κομμουνιστική Διεθνής. Στις 21 Ιανουαρίου 1921, στο συνέδριο του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI), στο Λιβόρνο, επέρχεται η διάσπαση και οι κομμουνιστές, δυναμική μειοψηφία του σοσιαλιστικού κόμματος, με καθοδηγητή τον Amadeo Bordiga ιδρύουν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η ιστορία του είναι άρρηκτα δεμένη και συνυφασμένη με την ιστορία της Ιταλίας στον 20ο αιώνα, αλλά και με την ιστορία του πανευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος. Η ύπαρξή του μετά την εγκαθίδρυση του φασιστικού καθεστώτος (1926) από το Μουσολίνι είναι σημαδεμένη από την μακρά παράνομη λειτουργία του καθώς τις φυλακίσεις και εξορίες των μελών του όπως τη φυλάκιση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και θεωρητικού Αντόνιο Γκράμσι!

Το PCI μόνο με το Β' Παγκόσμιο πόλεμο αρχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα και να επηρεάζει την πολιτική ζωή της Ιταλίας. Οι απεργίες του 1943 και 1944, η λεγόμενη "Στροφή του Σαλέρνο" ("svolta di Salerno"), η Αντίσταση και οι αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία στους οποίους πρωταγωνιστούν οι κομμουνιστές, δίνουν τη δυνατότητα στο PCI να έχει μεγάλη απήχηση τόσο στην εργατική τάξη και γενικότερα εθνική.

Η Δημοκρατία και το Σύνταγμα μετά τον πόλεμο, ήταν κατακτήσεις του λαού, οι οποίες για να πραγματοποιηθούν χρειάστηκε η καθοριστική συμβολή του PCI. Οι αγώνες για τη γη, για την ειρήνη, για την εργασία, για τα κοινωνικά δικαιώματα, την υπεράσπιση και την ανάπτυξη της Δημοκρατίας φέρουν τη "σφραγίδα" του PCI και επηρεάζουν καθοριστικά την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της Ιταλίας. Το PCI, βέβαια, υπήρξε βέβαια και κομμάτι  της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έχοντας στενότατες σχέσει με την Σοβιετική Ένωση.

Η μεγάλη στροφή, απεξάρτησης του κόμματος από τα "δεσμά" της Σοβιετικής Ένωσης, έρχεται το 1968 με την "Άνοιξη της Πράγας" (στρατιωτική επέμβαση του σοβιετικού στρατού στην Τσεχοσλοβακία για να αποκοπούν οι δημοκρατικές αλλαγές στο κομμουνιστικό σύστημα που επιχειρούσε ο Ντούμπτσεκ). Υπό την προτροπή και καθοδήγηση των Λόνγκο και Μπερλινγκουέρ το PCI αποστασιοποιείται από το σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα και γίνεται το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης!

Με τον "ιστορικό συμβιβασμό" ("compromesso storico") και τον "ευρωκομμουνισμό" το PCI υπό την καθοδήγηση του Μπερλινγκουέρ φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο επιρροής του σε εθνικό επίπεδο (34,4% στις εκλογές του 1976) και κρατά την ηγεμονία στο χώρο της Αριστεράς μέχρι το 1989. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι εκείνη την περίοδο οι ψηφοφόροι του PCI προέρχονταν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα (βιομήχανοι, επιχειρηματίες) ενώ τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα (εργάτες, οικοδόμοι) ψήφιζαν Χριστιανοδημοκράτες!!!

Μετά την Πτώση του τείχους του Βερολίνου, υπό την καθοδήγηση του Occhetto, στο συνέδριο του Ρίμινι το PCI μεταλλάσσεται σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και ένα μειοψηφικό κομμάτι και ιδρύει το κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.