Έχω την ατυχία να αγαπώ τη γλώσσα από μικρός. Από το πρώτο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου, από τα παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά μου... Θα αναρωτηθείτε για ποιο λόγο θεωρώ άτυχο τον εαυτό μου ο Ελύτης καμάρωνε για την γλώσσα που του "έδωσαν ελληνική". Κι όμως ο Ελύτης παρέλαβε ένα ζωντανό οργανισμό, εξελισσόμενο επί χιλιετίες, που έφτασε σήμερα, το 2013, να καταλήξει ένα μισοπεθαμένο ξόανο. Δε θα μιλήσω για τις γνωστές κοινοτυπίες που διδάσκονται στις σχολικές αίθουσες περί εισροής ξένων λέξεων στην ελληνική και τα συναφή, αλλά για το πώς συμπεριφέρεται το εκπαιδευτικό σύστημα στη γλώσσα.Κάθε ζωντανή γλώσσα σπανίως παραμένει ανλλοίωτη πάνω από μια δεκαετία. Οπωσδήποτε, κάθε λαός οφείλει να την προστατεύει από υπερβολές και ανεπανόρθωτες ζημιές. Αυτό φαίνεται προσπαθεί ανεπιτυχώς το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Το μόνο που έχει επιτευχθεί ως τώρα δεν είναι η απομύζηση των εναπομεινασών ελληνικών.
